بسم الله الرحمن الرحیم

برادران و خواهران عزیز! حتماً برنامه های انتخاباتی را مرور و دنبال می کردید و قریب به اتفاق خطبه های نماز جمعه امروز 29 خرداد 1388را نیز گوش کردید، خطبه ای که مقام معظم رهبری در اکثر آن مردم را به خدا دعوت می نمود. در وسط خطبه نیز، مردم و ومسئولین را به تقوای اللهی، خویشتن داری، دوستی و محبت به یک دیگر و ترس از پرسش و پاسخ در آن جهان {معاد} و  امثالهم دعوت، و در پایان خطبه نیز انسان را به یاد آن ولی خدا انداخت که به همراه درد نامه یا هر چی که شما بر آن نام می گذارید. همراه بود.

برادران و خواهران! قسمت اتمام خطبه، هر آزاد مردی، اشک بر چشمانش سرازیر می شد؛ چرا که درد دل این سید مظلوم که حاکی از روح پاک و خداجویی که از اعماق وجودش سرازیر شده بود ، دل هر انسانی که ذره ای در او محبت پیامبر و آل پیامبر علیهم السلام باشد را به  خود وا می داشت که چرا در این دنیای فانی باید دل چنین انسان پاک سرشتی را به درد بیاورد، که یک بار در واقعه 18 تیر کوی دانشگاه و بار دیگر در چنین روزی که اشک نازنین او بر رخسار و گونه های شریف و نازنینش را ،آن هم در مقابل دشمنان قسم خورده این انقلاب و کسانی که به خون این جوانان تشنه اند، ببینند. والله، قسم به روح پاک رسول الله که ما فردای قیامت در مقابل و پیشگاه عظمت اللهی و آل الله بایستیم باید بعد از مظلومیت آل الله در مورد این سید غریب نیز جوابگو باشیم.

عزیزان من! بیاییم در مقابل کارهایی که بر خلاف اسلام و انقلاب انجام دادیم توبه کنیم و به امام زمانمان قول بدهیم که دیگر دل مادرشان حضرت زهرا و فرزندانش را به درد نیاوریم که در آن دنیا شرمنده شویم.

دوستان ! ما نباید این سید عزیز را همین طوری از دست بدهیم. خدایی، اگر شما در زمان علی علیه السلام بودید او را همین طوری حمایت می کردید! من نمی گویم که ایشان را با علی علیه السلام مقایسه کنم ،هرگز، ننگ بر من باد که چنین مقایسه ای را بکنم می خواهم بگویم که ایشان فرزند همان امام غریب است، امامی که 25 سال خانه نشینش کردند اگر چه تمامی خلفا از ایشان راه کارهای حکومتی و احکام اللهی را فرا می گرفتند.

نور چشمانم! این سید عزیز را این قدر اذیت نکنید و خون به دل نازنینش نکنید و اشک او را در نیاورید که به بلا و نفرین خدا و ائمه معصومین علیهم السلام گرفتار خواهید شد. به قول سعدی شیرین سخن:

         در این مدت که ما را وقت خوش بود  

                   زهجرت هزار چهارصد بیست و نه بود(1388)             

مراد ما نصیحت بود و گفتیم           

                  حوالت با خدا کردیم و رفتیم.

    والسلام علی من اتّبع الهدی